الاکلنگ

دلم می‌خواد برم توی یه دنیای کامل نه یک دنیای الاکلنگی. دنیایی که توش لازم نباشه چیزی رو بدی تا چیزی نصیبت بشه. دنیایی که توش وقتی همه جا رو تاریک کردی تا فیلم ببینی، حشره ها جذب صفحه تلویزیون نشن. دنیایی که ریسک ها کم و ریواردها بزرگ باشند و هم زمان احتمال هم بالا باشه. دنیایی که توش وقتی تازه تجربه پیدا کردی و پخته شدی اول جوانیت باشه. اول پیر به دنیا بیای و بعد جوان و نیرومند و پرانرژی بشی. این دنیا طبق اصل بده بستان ساخته شده و من فکر می‌کنم این دنیا زاییده تخیل یک تاجره.

این دنیا خیلی مزخرفه و به قول وودی آلن:یک جوک قدیمی هست که می‌گوید دو زن مسن در اقامتگاه کوهستانی «کَتس‌کیل» هستند که یکی از آن‌ها می‌گوید: «غذای اینجا خیلی افتضاحه». آن یکی جواب می‌دهد: «آره، درسته، خیلی هم کمه.» خب، اساسا این حسی است که من نسبت به زندگی دارم.